Żółtlica drobnokwiatowa

Nazwa łacińska:

Galinsoga parviflora

Pokrój rośliny:

Wysokość: średnio 15-40 cm, maksymalnie 60 cm.
Liście: naprzeciwległe, krótkoogonkowe. Zaostrzone na szczycie, na brzegach ząbkowane. Najniższe liście na łodydze mają romboidalny kształt, środkowe są jajowate, a na szczycie łodygi - lancetowato wydłużone.
Kwiaty: wytwarza drobne kwiatostany typu koszyczek, z niewielkimi, białymi i żółtymi, rurkowymi kwiatami. Wyrastają one z kątów liści na długich, słabo ogruczolonych, ale silnie owłosionych szypułkach. Białe płatki korony kwiatów są dużo mniejsze niż u podobnego gatunku żółtlicy owłosionej. Plewinki przeważnie 3-dzielne. Kwitnie od czerwca do października.

OPIS

Poza szkodnikami także wiele roślin może być niezwykle szkodliwych dla wszelkiego rodzaju upraw. Jedną z nich jest żółtlica drobnokwiatowa – niepozorna roślina o charakterystycznym wyglądzie i średniej szkodliwości, którą możemy zobaczyć na wielu polskich uprawach. Tutaj dowiedzą się Państwo więcej szczegółów na temat dokładnego wyglądu, szkodliwości, występowania oraz metod zwalczania opryskami tego pospolitego chwastu.

Żółtlica drobnokwiatowa – charakterystyka

Jej łacińska nazwa to Galinsoga parviflora – pochodzi z Ameryki Południowej, w której swego czasu była szczególnie doceniana ze względu na swoje właściwości lecznicze. Ze względu na swoją szkodliwość wobec upraw w Polsce i w wielu krajach Europy traktowana jest dziś raczej jako chwast niż antidotum na różne dolegliwości. Bywa również nazywana chwastnicą żółtą, żółtliczką lub ognichą.

Żółtlica drobnokwiatowa to jednoroczna roślina jara z klasy dwuliściennych. Charakteryzuje się przede wszystkim wyróżniającymi się, silnie połyskującymi liśćmi o intensywnie zielonej barwie oraz żółtym kwiatostanem. Roślina ta średnio osiąga od 15 do 45 cm, rzadziej niektóre okazy osiągają wysokość 60 cm. Liścienie znajdujące się na górnej części łodygi posiadają jajowaty kształt i wyróżniają się nagą, lekko połyskującą w świetle powierzchnią oraz delikatnym wcięciem na szczycie. Dolne liście właściwe są lancetowato wydłużone, rosną naprzeciwlegle i charakteryzują się ząbkowanymi brzegami. Żółtlica drobnokwiatowa wytwarza drobne kwiatostany baldachokształtne i złożone z niewielkich koszyczków. Kwiaty znajdujące się na brzegach mają zazwyczaj języczkowaty kształt o białej barwie, natomiast wewnętrzne są bardziej rurkowate i w kolorze żółtym. Charakterystyczną cechą tych roślin są także silnie owłosione szypułki, z których wyrastają właśnie kwiatostany. Owocem żółtliczki są natomiast czterokanciaste, omszone niełupki w czarnym odcieniu.

Nasiona rośliny rozsiewane są naturalnie przez wiatr. W glebie mogą przetrwać nawet kilka lat, nie tracąc przy tym zdolności do kiełkowania — właśnie dlatego co roku żółtlica drobnokwiatowa może wydać do kilku pokoleń roślin, sprawiając, że jest stosunkowo trudna w zwalczaniu zarówno z pomocą metod mechanicznych, jak i oprysków chemicznych.

Roślina ta posiada palowy system korzeniowy z licznymi odgałęzieniami bocznymi, którymi przyswaja z gleby składniki mineralne. Jak wspomnieliśmy na wstępie, w przeciwieństwie do wielu trudnych w zwalczaniu chwastów, nie jest rośliną trującą, a wręcz przeciwnie. Ze względu na swoje właściwości żółtlica drobnokwiatowa bywa bardzo doceniania przez wielu miłośników ziołolecznictwa i medycyny niekonwencjonalnej. Dla rolników, sadowników i ogrodników bywa jednak poważnym utrapieniem niszczącym plony – na szczęście jej zwalczanie z pomocą oprysków nie jest aż tak skomplikowane.

Występowanie żółtlicy drobnokwiatowej

Najczęściej można ją spotkać w ogrodach oraz na uprawach okopowych takich roślin jak burak ćwikłowy. Występuje także w zbożach: jęczmieniu jarym i ozimym, kukurydzy, owsie, pszenicy jarej i ozimej, pszenżycie jarym i ozimym oraz życie jarym i ozimym. Można ją spotkać również na uprawach pomidorów gruntowych, zielonego grochu czy fasolki szparagowej.

Ze względu na swoje właściwości, żółtlica drobnokwiatowa preferuje gleby gliniaste oraz lekkie o odczynie zbliżonym do obojętnego, szczególnie te bogate w takie związki jak azot. Jest stosunkowo delikatna, jeśli chodzi o temperatury, dlatego okres jej wegetacji najczęściej przypada na czas od kwietnia do października. Jest więc rośliną ciepłolubną, a każde, nawet najmniejsze przymrozki sprawiają, że ginie. Jest to naturalna metoda jej zwalczania bez konieczności użycia oprysków chemicznych.

Szkodliwość żółtlicy drobnokwiatowej

Ze względu na to, że najlepiej rozwija się w glebie o odczynie zbliżonym do obojętnego, jest dość wymagającą rośliną, która nie urośnie w nieodpowiednich warunkach. Jeśli żółtlica drobnokwiatowa nie zginie w wyniku skutecznego zwalczania opryskami czy na skutek wiosennych przymrozków, może dać nawet do kilku pokoleń w jednym roku, wydając nawet do 5000 nasion.

Żółtlica drobnokwiatowa – zwalczanie

Jak większość chwastów, można próbować ją zwalczać trzema metodami: mechaniczną, mechaniczno-chemiczną oraz chemiczną. Pierwsza metoda polega na stworzeniu przed okresem wschodów plonów warunków jak najbardziej korzystnych dla rozwoju chwastów. Po ich wykiełkowaniu natychmiast należy je zniszczyć zabiegami uprawowymi, zapobiegając rozchwaszczaniu się niebezpiecznej dla upraw rośliny, jaką jest właśnie żółtlica drobnokwiatowa.

Zwalczanie mechaniczno-chemiczne polega natomiast na wykonaniu kilkukrotnego obsypywania, aby bezpośrednio przed wschodami wykonać zabieg odpowiednio dobranym herbicydem.

Ostatnia z metod zwalczania żółtlicy drobnokwiatowej, która obejmuje wyłączne użycie środków chemicznych w formie oprysków, uważana jest za najbardziej skuteczne i oszczędne rozwiązanie. Polega ono na zastosowaniu odpowiednio dobranych do rodzaju upraw preparatów, którymi wykonywany jest oprysk. Ma on miejsce zazwyczaj w dwóch terminach: przed wschodami i po wschodach roślin uprawnych, skutecznie zwalczając chwast, jakim jest żółtlica drobnokwiatowa. Oprysk może zawierać różne substancje, takie jak glifosat, fluorochloridon, linuron, linuron, chlomazon, metobromuron, metrybuzynę, prosulfokarb, bentazon czy metrybuzynę. Wszystko zależy od stopnia zachwaszczenia uprawy oraz czasu, w jakim chcemy wykonać oprysk.

Okres wegetacji:

Kwiecień - październik

Uprawa:

Burak ćwikłowy, Fasola szparagowa, Groch zielony, Jęczmień jary, Jęczmień ozimy, Kukurydza, Owies, Pomidor gruntowy, Pszenica jara, Pszenica ozima, Pszenżyto jare, Pszenżyto ozime, Żyto jare, Żyto ozime

Szkodliwość:

Najlepiej rozwija się na glebach o odczynie zblizonym do obojętnego. Daje kilka pokoleń w roku, wydając około 5000 nasion. Jest rośliną wskaźnikową przymrozków - po najlżejszych ginie.